Do Leżajska przyjechałam dzień po Jorcait (rocznicy śmierci) Rabina Elimelecha. Ale może jeszcze Rabi gdzieś spacerował po Leżajsku, bo miałam do niego parę spraw… Podobno Cadyk Elimelech, schodzi w ten dzień na ziemie by modlitwy i prośby złożone przy jego ohel na cmentarzu leżajskim zanieść bezpośrednio do Ha.szem. To, że w Leżajsku był duży ośrodek chasydyzmu wiedziałam oczywiście ale o samym Cadyku Elimelech opowiedział mi przyjaciel (motywując skutecznie też by do Leżajska pojechać natychmiast :)  ). Troszkę o rab Elimelechu poczytałam (zdecydowanie chcę więcej :) ). Nauczał by nigdy nie zapominać o radości życia, by nigdy nie dyskredytować samego siebie… Mądry facet był...

Atrakcja Rudawki Rymanowskiej zimową porą to gigantyczne lodospady. Ściany całe skute lodem. Wodospady zaklęte w czasie. Bajka jakaś – jak z krainy Królowej Śniegu. Gdy pogoda sprzyja – czyli jest mroźnie i wilgotno – tworzą się nacieki lodowe momentami spektakularne. I to przynajmniej w kilku miejscach przełomu Wisłoka. Czasem cała ściana jak katedra lub gigantycznych organy piszczałkowe. Czasem jak garść diamentów wysypująca się z mieszka...

Prawdę mówiąc pojęcia nie miałam, że Rzeszów jest taki… no nie wiem… Teatralny? Baśniowy? Może jedno i drugie po trosze. Przecież scena rzeszowskiego teatru słynna! To miastu się też udziela ;) Kilka teatrów w mieście. Ten im. Siemaszkowej – chyba najbardziej znany. Jest też Filharmonia Podkarpacka i kilka niezłych festiwali, np. Muzyczny w Łańcucie – właśnie przez tę Filharmonię organizowany, Carpathia Festival, biennale plakatu teatralnego, Rzeszowskie Spotkania Teatralne i kilka innych też fajnych...

Puszcza Białowieska… Cudowne miejsce do „zresetowania systemu”. Cisza, spokój, zielono, życzliwie… No pięknie… Przed kilku laty wybrałam się w te rejony ze znajomymi (botanikami :)), z zamysłem obcowania z naturą. Nastawiłam się mentalnie na przedzieranie się niemal z maczetą przez knieje i chaszcze… Nawet pierwsze w życiu kalosze kupiłam na okoliczność wyprawy… No… Na miejscu wyszło na to, że po Puszczy spacerować można niemal w szpilkach, po drogach tak szerokich i przestronnych, że Batorym by nawrócił… :) :) 

Ale generalnie – cudo!!!! Sama Puszcza na pograniczu Polsko-Białoruskim zajmuje ok 1500 km2. To relikt lasu pierwotnego. Spotkać można wilka, rysia, a jak kto ma szczęście to i żubra zobaczy... 

Super klimatyczna miejscówka ten Tykocin! I do tego nagromadzenie obiektów zabytkowych na metr kwadratowy, niewielkiego przecież miasteczka – wyjątkowe. Sam Tykocin jest kompleksowo zabytkiem – a dokładnie zachowany jego układ urbanistyczny.Historią swoją sięga w głąb wieków średnich.

Kilka kompleksów klasztornych. Ten najbardziej reprezentacyjny to dawny kościół i klasztor misjonarzy. Potężny barokowy budynek z fundacji Jana Klemensa Branickiego z fantastycznym wystrojem i polichromią Ecksteina i obrazami Czechowicza. No z rozmachem, z rozmachem… Nieopodal – również XVIII wieczny zespół klasztorny bernardynów. Obecnie jest tam dom emerytów.

W Tykocinie stał też XV wieczny zamek z licznymi późniejszymi przebudowami. I właściwie to nie wiem jakiego czasu użyć – bo zrekonstruowany, nadal stoi. Teraz jest tam restauracja i pokoje gościnne ale i pozwiedzać można odbudowane przestrzenie zamku. A jak ktoś ma szczęście albo wiedze i celowo przyjedzie to na festiwal „Smaki renesansu” się może załapać albo na „Szturm zamku”...

Nie mam jakiegoś wyjątkowego nabożeństwa do plaży, nawet tej bałtyckiej, nie znoszę się opalać! Choć bardzo lubię słoneczko i ciepełko. Lubię natomiast zachody słońca... W tym reflektorze nawet plaża jest OK. Zwłaszcza, że wtedy już najczęściej mocno pustawa – co jest sporą zaletą. Ta bałtycka ma jeden minus – zimnawo jest. Ale jeśli się człowiek mentalnie nastawi – da się ogarnąć :) Bałtyckie plażowanie (w wydaniu brzegu po polskiej stronie) jest miękkie. Piasek i drobniutkie muszelki nie uwierają jakoś mocno. A i podobno (wersja dla wytrwałych) można w ramach bonusu bursztynek znaleźć. To jak sądzę bardziej się sprawdza przy okazji wschodów słońca... 

Sama nie wiem... czy Gdańsk jest bardziej ceglasto gotycki czy bardziej przypomina mi swoimi wąskimi kamieniczkami pudełeczko z piernikami albo czekoladkami. Jeśli tę drugą opcję weźmiemy pod uwagę na początek (łaziłam po robocie i przed spóźnionym obiadem co wiele tłumaczy...) to chyba te renesansowe i manierystyczne najbardziej urocze - takie polukrowane J Wielka Zbrojownia w tym rekordy bije jak nic; chociaż taki Dwór Artusa wcale a wcale nie ustępuje. A! i wszystko posypane cukierkami bursztynów. Jest tu ich całe mrowie – i to oczywiste. Straganiarze, obwoźny sprzedawcy, dekoracje tu i tam, w sumie to jest cała uliczka (ul. Mariacka), na której są JEDYNIE sklepy z bursztynową biżuterią! Tu nawet stadion jest „bursztynowy”... Ale...

No i się wydało... W Gdańskiej Oliwie jest Dom Zarazy... Się zameldowała i oczekuj tu człowieku żeby sobie – jakby to ładnie... – „poszła prędziutko”. Jak nawet swoją metę ma! Dom Zarazy inaczej Wielka  Brama. Dlaczego zarazy? W XVIII wieku w czasie ówczesnej zarazy zorganizowano w tym domu kwarantannę dla zarażonych. Potem w XIX wieku miał tu mieszkanie wójt oliwski ale stara nazwa jakoś tak przykleiła się i funkcjonuje nadal. Oliwa oczywiście słynie głównie z archikatedry oliwskiej. Klasyczna bazylika trójnawowa z ambitem. I jak to bywa w takich miejscach – jak w torcie – kolejne epoki, kolejne wieki dokładały kolejne warstwy - ołtarze, epitafia, witraże, stiuki...  od XII wieku począwszy było tutaj opactwo cysterskie. I tak do XIX wieku kiedy to władze pruskie zlikwidowały opactwo a zabudowania przeszły w ręce diecezji. Co w bazylice najcenniejsze – no ORGANY!...

Nie wiem czy pozwiedzałam wszystkie kościoły Gdańska ale te ważniejsze pewnie tak. Ostatecznie nie jest ich tyle co w Krakowie... Spacer w klimacie gotycko – ceglanym :) Oczywiście ceglaste nie jest wyłącznie sacrum. Profanum też. Ceglaste są bramy i młyn i targ i nawet filharmonia bałtycka też. Ale sacrum hmmm... faktycznie w większości to piękny ceglasty gotyk, oczywiście polukrowany w środku barokiem. Crème de la crème to oczywiście mariacki. Sklepienia gwieździste i kryształowe – ilekroć tu jestem – zachwycają mnie jak nic. W remoncie teraz trochę ale przepychem powala św. Mikołaj – akurat trafiłam na jakieś ćwiczenia organomistrza. Fajnie muzyka płynęła muskając barkowe figury, które przycupnęły na ołtarzach... Coś sporo pożarów ostatnio chyba było w gdańskich kościołach. Kilkanaście lat temu spłonął dach św. Katarzyny. Nadal wnętrze ten pożar pamięta. Nagie odrapane mury, zranione ogniem i bardziej chyba wodą ołtarze...

Gdańsk jest super! To jest jasne. Ale jak się już pozwiedzało wszystkie obowiązkowe punkty na mapie miasta to co „pozobaczać” teraz? Są takie dzielnice, w których to turysta robi większe wrażenie na „tubylcach” niż na odwrót :) Idę ulicą któraś w dzielnicy Wrzeszcz. Słonecznie i leniwie bo to wolny dzień. Jakaś „żulietta” chcąc w zamian monetę wskazał mi, że tam to piękny las jest i pospacerować można. Fakt – ładny. Jakiegoś przechodnia zapytałam co tu można zobaczyć. Popatrzył na mnie jakbym z księżyca spadał. „Tu nic nie ma!”. Hmmm…. A ja sobie myślę że nie ma takich miejsc :) Historia Wrzeszcza sięga XIII wieku, od XIX – stał się częścią Gdańska. Tu, zwłaszcza w okresie międzywojennym - osiedlili się Żydzi i Polacy...