O kurcze – pomyślałam (bo myślę raczej zwięźle...) – ale tu kolorowo!!! To faktycznie pierwsze wrażenie po zacumowaniu w samym centrum Poznania. Kolorowo jak w bajce. Rynek, w którą stronę by nie spojrzeć udekorowany słodkimi, kolorowymi kamieniczkami z wszystkich chyba okresów architektonicznych jaki „fabryka dała”. Takie małe (często raptem dwa okna na poziomie) cudeńka. O tyrpających się różkami koziołkach pisać nie będę – bo to jasne, ale sam przebudowany renesansowo Ratusz – wymiata! Nam się w Krakowie tylko wieże ostała, więc się tym poznańskim zachwycam – a co... Tuż obok ratusza Kamieniczki Budników zbudowane na miejscu XIII wiecznych bud śledziowych. Oczywiście kolorowiutkie. Naprzeciw Muzeum Rogalowe. Wejście sobie darowałam ale samego rogala do espresso pozwoliłam sobie. Tak w ogródku z widokiem na pręgież...

W Poznaniu mają świetnie oznakowane miejsca, które warto zobaczyć. Właściwie nie potrzeba mieć planu (że o wiedzy nie wspomnę...) by kierując się informacjami na brązowych tabliczkach trafić we wszystkie urokliwie miejsca. Ostatnio wędrowałam szlakiem profanum (podobało mi się... ;) ) dzisiaj – sacrum. W liczbie świątyń Poznań Krakowowi nie podskoczy ;) W sumie to chyba żadne miasto w Polsce nie podskoczy... ale kilka perełek sztuki sakralnej tu znaleźć można bez trudu najmniejszego. Absolutny crème de la crème to oczywiście archikatedra. Tu milion cudownych szczególików. Poliptyk z przełomu XV i XVI wieku w prezbiterium. Cała masa portretów trumiennych. Resztki pierwotnej zabudowy w podziemiach. Zupełnie niedaleko gotycki kościół św. Małgorzaty z ładnym sklepieniem gwieździstym...

Jakie tam dęby rosną cudne, wielkie, leciwe... Jak szumią akompaniując ptasim solistom...  Arkady Fiedler pięknie o Rogalinie pisał... „Łąki rogalińskie, zwłaszcza w czerwcu przed pierwszą kośbą, były w moich oczach najpiękniejszym zakątkiem świata. Były rzeczywiście piękne i są pełne uroku do dnia dzisiejszego, ale wtedy owiewał je szczególny czar: wtedy kroczył obok mnie ojciec, potężny przyjaciel nad przyjacioły, wtedy w żyłach pieniła mi się krew młodego zapaleńca, wśród dębów snuła się legenda urzekającej przeszłości; wtedy wyrostkowi śniły się amazońskie sny przyszłych przygód. (…) Tu w tym ustroniu pradoliny Warty, mieścił się eden, była wyspa wszelkiego szczęścia kraina zuchwałych rojeń…” No można się w tej zielonej ciszy i szumie w jednym, zagubić... 

W XI wieku była warownia a potem powolutku powolutku zaczęło się kształtować - Darłowo. :) Od XIII wieku – już miasto, niczym piłeczka pingpongowa przechodziło z rąk jednych książąt do rąk innych… I tak przez wieki. Królewski mocno epizod też Darłowo miało bo tutaj urodził się Eryk III król Norwegii. Cenne miasto! Również w zabytki i ślady historii. Jest kwadratowy (zbudowany na planie prawie kwadratu) zamek Książąt Pomorskich. Są też trzy średniowieczne kościoły (mariacki, św. Jerzego i św. Gertrudy) W tym pierwszym – nagrobki książąt pomorskich, ten drugi był kiedyś elementem zabudowań szpitala dla trędowatych, a w tym trzecim...