Szentendre znane jest od czasów rzymskich. Sama nazwa miasta pochodzi jednak dopiero z okresu Madziarskiego, a wywodzi się od pierwszego wzniesionego tu kościoła poświęconego św. Andrzejowi. Na przełomie XIX i XX wieku miasteczko stało się takim polskim Zakopanem, skupiającym bohemę, artystów węgierskich szukających tu natchnienia.
Wąskie wijące się uliczki, zaułki, kawiarenki, mnóstwo sklepików z rękodziełem. Trudno się dziwić, że Szentendre przyciąga turystów. Raczej tu gwarno i tłumnie. Choć anturaż sprzyja romantycznym spacerom – tłum zwiedzających uniemożliwia zagubienie się w wąskich uliczkach. Sporo kościołów i cerkwi ale próżno szukać otwartego. Wejść można za to do muzeów i galerii – a jest ich sporo. Między innymi jedyne chyba na świcie muzeum marcepanu lub muzeum wina (głównie węgierskiego). Miłośnicy czasów rzymskich znajdą tu pozostałości obozu Ulcisia Castra. A i krzyż morowy z 1763 roku można zobaczyć – to wotum za ustąpienie zarazy. I choć w jednej z tutejszych kawiarenek (nie powiem której 
) piłam najpaskudniejsze frappe na świecie – to i tak uważam, że przyjechać do Szentendre po prostu, trzeba!
