Historia Jełgawy (dawnej Mitawy) sięga czasów, gdy na tym terenie zamieszkiwali Ligowie. Mocny rozwój zaczyna się jednak dopiero od XIII wieku – od momentu gdy Zakon Kawalerów Mieczowych wybrał to miejsce jako najlepsze dla wzniesienia warowni. Zamek stał się granicznym. Często był miejscem wypadowym dla działań wojennym. Znaczenie strategiczne zamku z czasem coraz bardziej wzrastało, zwłaszcza gdy zaczęło się kształtować państwo litewskie. Od XVI wieku teren i sam zamek przynależał do Księstwa Kurlandii i Semigalii. Tyle historyczna pigułka.
Obecnie najcenniejszym obiektem w Jełgawie jest XVIII wieczny pałac (wzniesiony na miejscy wspomnianego zamku) W 1727 roku książę Ernst Johann von Biron nakazał wysadzenie starego zamku i wzniesienie dokładnie na jego miejscu pałacu. Pałac uznawany jest za jeden z najważniejszych zabytków Łotwy. Szkoda, że można go obejrzeć głównie z zewnątrz (w jego wnętrzach mieści się Łotewski Uniwersytet Rolniczy). I szkoda trochę, że odpadający tynk burzy estetykę fasady… W kaplicy zamkowej znalazło się miejsce dla pochówku zmarłych z rodu Kettlerów i Bironów. Obecnie jest tu trzydzieści sarkofagów z czego większość kutych; wszystkie bardzo piękne. Armia czerwona co prawda mocno splądrowała i sprofanowała sarkofagi (w znaczeniu zwłoki) ale one same się zachowały.
Warto wspomnieć też o cerkwi ufundowanej przez Annę Iwanowną. Przy czym obecny sobór przebudowała w XVII wieku Katarzyna II. W Jełgawie był też kościół św. Trójcy (pierwszy luterański kościół w Europie) – została po nim tylko wieża…