„Skarby epoki Piastów. Wystawa w 700. rocznicę koronacji Władysława Łokietka”. Łokietek (wbrew przydomkowi) – wielki był. Zakończył rozbicie, polityk zręczny, bunty tłumił, potrafił zrealizować to co wymyślił… Do tego jeszcze jako pierwszy koronę przywdział na skronie – na Wawelu! Od tego zacnego wydarzenia mija w 2020 roku równe 700 lat! Toż okazja pyszna, by w jednym miejscu zgromadzić to co po Piastach zostało, co historia i zły los w proch nie obróciło.
Koncepcja wystawy nie pokazuje jednak wszelakich zabytków piastowskich. Kuratorzy skupili uwagę wyłącznie na tym co błyszczy. 
Zatem złoto, klejnoty i metale wszelakie królują. Klejnoty i zabytki zarówno ze zbiorów Wawelskich jak i te rozproszone obecnie w wielu miejscach Najjaśniejszej. Generalnie cudeńka sztuki złotniczej od X do XIV wieku. Wystawienniczo – granaty i szarości wyciągają złoto, które arcytrudne jest do dobrego wyeksponowania (a ustaliliśmy już, że złota na wystawie – mrowie 
). Całość dobrze się ogląda.
W ostatniej sali osobna wystawa „Madonna w płaszczu opiekuńczym i inne dzieła” – przy czym innych – już nie ma… Myślę, że większość osób zwiedzających nie zauważa, że właśnie do nowej przestrzeni wystawowej weszło. Konwencja piastowska została utrzymana (a właściwie to odwrotnie bo Madonna była wcześniej prezentowana) – zatem nie zauważa się, że to już zupełnie nowa narracja, zupełnie inna wystawa. Aktualnie, to właściwie pokaz jednego dzieła – XV-wiecznego obrazu Marii w opiekuńczym płaszczu. Zamysł by cyklicznie (tak sądzę, że cyklicznie…) pokazywać dzieła, które poddane gruntownej konserwacji, umknęły rzutem na taśmę, przed całkowitym zniszczeniem. Pomysł fajny – tyle, że przez pozostawienie samotnej Madonny, się zlało z Piastami – stąd i trudniej Madonnie, zasłużoną uwagę przekuć.
