Chenonceau (w odróżnieni od miejscowości Chenonceaux – bo to o sam zamek idzie!) to jedno z tych cudeniek na Loarą, w których się wpada nazbyt łatwo w zachwyt, emocje, namiętności i takie tam… Zamek Dam – tak czasem się go nazywa bo ni mniej ni więcej – sześć pań przyczyniło się do jego rozbudowy i popularności. I faktycznie wygląda tak, że każda kobieta spacerując po zamku lub ogrodach może się poczuć jak królewna z bajki ;)

Początki zamku – to XIII wiek. A potem w XVI wieku jego przebudową właściwie kierowała . A potem Henryk II Walezjusz zamek darował swojej ulubionej faworycie Dianie de Poitiers, która swoją drogą o zamek bardzo dbała. Wokół założyła cudowny ogród - z cudowną aleją platanów! Potem była Katarzyna Medycejska (żona wyżej wspominanego… która za punkt honoru postawiła sobie nowymi pomysłami przyćmić to co w zamku wymyśliła jej poprzedniczka ;)) i Ludwika Lotaryńska, która w przeciwieństwie do swoich poprzedniczek urządziła sobie tu taką czy ja wiem co - „pustelnię” chyba. W każdym razie typ introwertyka…

Jedną z właścicielek zamku była znana ze swej urody Madame Dupin. Wolter nazywał ją boginią piękna i muzyki!...

Entourage ważny jest! Przy czym różnie z nim jest… Czasem w nastrój (niekiedy zachwytem zwanym) wprawia najpiękniejsza plaża świata o zachodzie słońca, czasem pejzaaaaż  gór oblanych słońcem, czasem najpiękniejsza polana świata otulona szalem drzew… A jeszcze innym razem może to być gwar miasta doświadczany bezpośrednio na ulicach i placach lub w zasłuchaniu z hotelowego okna. Kiedyś słyszałam anegdotę o dwu aktorach, którzy wyjechali na zdjęcia do Paryża. Jeden każdą wolną chwilę wykorzystywał na zwiedzanie, drugi wręcz przeciwnie. W którymś momencie „turysta” zirytowany pyta: jak tak możesz siedzieć w hotelu przecież dookoła Paryż!. Na to kolega: ja to widzę inaczej – siedzę w hotelu… a dookoła Paryż!!!....

Reims najbardziej znane z powodu gotyckiej katedra Notre - Dame. I słusznie – bo piękna! Zaczęto ją wznosić 1211 roku i właściwie wznoszono przez cały XIII wiek. Klasyczne piękno, surowa lecz doskonała harmonia. Trochę pusto, ale to przypadłość większości francuskich świątyń… Koronowano tu królów Francji. Zwłaszcza warto wspomnieć Karola VII, którego w katedrze właśnie w 1429 roku, kazała koronować Joanna d’Arc.

Rozruchy wojenne mają to do siebie, że są destrukcyjne także dzieł sztuki i kultury. W czasie I wojny światowej katedra ucierpiała trochę – a najbardziej (co dość oczywiste) witraże. Tym razem udało się jednak zamienić ładne na piękne. Stworzenie nowych witraży powierzono Marcowi Chagallowi. I cudnie wyszło! A i cała przestrzeń i tradycja regionu w oknach katedry się pojawiła…

Gdyby ktoś chciał wpaść w odwiedziny do Marii Magdaleny (tej świętej oczywiście!) to Francję polecam. A dokładniej dwa sąsiadujące miejsca – Saint Maximin i la Sainte-Baume. Według przekazów hagiograficznych Maria Magdalena po śmierci Jezusa udała się do Prowansji by tam osiąść i pędzić życie pustelnicy. Zamieszkała w grocie w la Sainte-Baume ale gdy poczuła zbliżającą się śmierć zeszła do położonego u stóp wzgórza miasta Saint Maximin (wtedy jeszcze nazywająca się Rodani) by przyjąć komunię z rąk św. Maximina i spokojnie odejść. Pochowana została w krypcie kościoła.

Obecna bazylika kryjąca szczątki świętej wzniesiona została XIII/XIV. Właściwie wznoszona była – bo nie dokończono budowy (dżuma wybuchła i nie pozwoliła na masową aktywizację budowniczych). Sama idea zbudowania świątyni związana była z odnalezieniem szczątków Marii Magdaleny, które wiele wieków ukryte przed najeźdźcami spoczywały w tym miejscu. Opiekę nad sanktuarium przez 700 lat sprawowali dominikanie. Dzisiaj jednak – taki przykry znak czasów – w klasztorze znajduje się hotel… Ale o Marii Magdalenie miało być! ...

Stolica Alzacji – Strasburg. Głównie z Parlamentem Europejskim i Radą Europy dzisiaj się kojarzy. Zdecydowanie jednak na sztuce Strasburga skupić się należy, bowiem od 1988 roku zabytkowe śródmieście tego miasta wpisane zostało na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Całe miasto opływają i przecinają liczne kanały, co w sumie nadaje urokliwy klimat. Kiedyś Strasburg nazywany był miastem tysiąca kościołów (nawiasem mówiąc, nie tylko ono w Europie nosiło takie miano). Ja nazwałaby go miastem „brunatnych kościołów” – i niech to nie zabrzmi pejoratywnie! Większość zabudować, a szczególnie tych sakralnych wzniesionych zostało z piaskowca o takiej właśnie czerwono – brunatnej barwie. A, że z dwojga złego „brunatnych kościołów” lepiej brzmi  niż czerwonych lub piaskowych – więc niech nie zabrzmi pejoratywnie! Spośród licznych świątyń wymienić wypada przede wszystkim katedrę Notre Dame. To taki cudowny miks gotyku francuskiego i niemieckiego z odrobiną przyprawy romańskiej. Mnóstwo tu perełek sztuki. ...

Swego czasu Atena i Posejdon pokłócili się o miasto. Ustalono, że kto da fajniejszy prezent mieszkańcom do tego będzie należało. Posejdon dał źródło wody. No niby fajnie ale woda była słona – ostatecznie był bogiem od morza… Atena ofiarowała drzewo oliwne. I… wygrała! Ateny stały się jej miastem. Oliwa – ta grecka - fakt prima sort do dzisiaj, ale Ateny zawsze problem z niedoborem słodkiej wody miały… No Posejdon jakoś nie był zachwycony werdyktem a że do spolegliwych nie należał… Widać nieporozumienia i bogom nieobce…

Generalnie Grecję lubię! Taka nieśpieszna jest. To znaczy Ateny chyba najmniej leniwe – bo to jednak stolica i duże miasto – ale generalnie zasada się sprawdza. Punktem obowiązkowym w Atenach jest oczywiście Partenon. Splantowany czubek wzgórza a na nim kompleks świątynny wygranej bogini dedykowany. Przez Propyleje włazi się do kompleksu i po lewej Erechtejon z cud kariatydami na środku; ciut w prawo Partenon gigantyczny (rekonstruowany był gdy byłam ostatni), zupełnie po prawej Apteros, kiedyś była jeszcze Atena Promachos ze złotym hełmem na głowie – no takie tam… sanktuarium zrobione na efekt WOW. Nie mało przyczynił się do tego mistrz Fidiasz. Hmmm… 

Miejsce, w którym byłam ale tak nie do końca... Athos czyli Republika Mnichów. Prawdopodobnie mnisi zamieszkiwali tu od VIII wieku ale hipotez kilka. No ale za początek zorganizowanego życia monastycznego uważa się  963 rok czyli powstanie Wielkiej Ławry. Niewielki jeden budynek rozrósł się z czasem do około trzystu monastyrów. Rozwój oczywiście nie trwał wiecznie i od XIII wieku pojawiły się problemy. Aktualnie na Athos istnieje dwadzieścia monastyrów i trochę mniejszych jednostek. W każdym monastyrze - w centrum katolikon, wokół budynki i mur okalający całość. Tyle, że wiem to z opisu bo do Republiki Mnichów wejść mogą tylko mężczyźni więc jakby to... no nie chwyci, nie wlezę :)  Nawet pływające nieopodal stateczki nie mogą zbyt blisko podpływać jeśli na pokładzie są kobiety. Takie zasady sobie ustalili. Ich zbójeckie prawo, co zrobisz jak nic nie zrobisz :) ...

„Lustereczko powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie?” Delfy trochę tak działały. I trudno się dziwić. Każdy człowiek chciałby wiedzieć co go w przyszłości czeka, czy jego decyzje życiowe są właściwe… Czasem szukamy przesłanek w snach, czasem w znakach, czasem w przekonaniu i głębokiej wierze, że „będzie dobrze!!”… Czasem natomiast udajemy się do miejsc, w których w naszym przekonaniu wiedzę o tym co przyszłe, możemy zasięgnąć. Takim miejscem dla starożytnych Greków były Delfy – czyli pępek świata (tutaj spotkały się dwa wysłane przez Zeusa orły, które ów pępek miały odnaleźć :)). Wzniesione w Delfach w VII w. p.n.e. sanktuarium dedykowane było jednak Apollinowy, który miał w tym właśnie miejscu pokonać legendarnego pytona i ustanowić wyrocznię. Na pytania nurtujące odwiedzających Delfy ludzi odpowiadała Pytia. Przemawiać przez nią miał sam Apollo – przemawiały jednak  etan, metan i etylen, wydobywające się spod ziemi i wprowadzające Pytię w stan lekkiego odurzenia...

Nie znoszę rządzić. A sytuacje gdy ktoś komu ufam, podejmuje za mnie decyzje – szczerze kocham! Ten problem ma chyba wiele osób, a już na pewno sporo takich było w starożytnej Grecji. Pewnie dlatego tyle tu wyroczni, pytii itp. Itd. Najstarsza z nich to Dodona. Kiedyś mieściła się tutaj świątynia poświęcona Zeusowi i Dione. Cudowny duet! W Dione zakochał się władca nieba Zeus, a owocem tej miłości stała się bogini miłości Afrodyta. Sama wyrocznia też urokliwa. Kapłani odczytywali przyszłość z szumu liści dębu lub muzyki jaką wydawały poruszane wiatrem brązowe misy. Muzyka, która wieszczy przyszłość… 

Wielu ludzi widzi to co chce zobaczyć (choć rzeczywistość i prawda jest skrajnie różna od tego „patrzenia”). Znam też takich, którzy wydaje się, że patrzą – ale tak bardzo nic nie dostrzegają…

Kiedyś, tak trochę po drodze z Tesalii do Macedonii, zatrzymałam się na chwilę by odwiedzić Paraskewę – świętą od oczu. Aktualnie przebywa w Grecji w uroczej Dolinie Tembi. Naprawdę jest tam uroczo! Tutaj w źródlanej wodzie przyjmowała kąpiele Afrodyta przed spotkaniem ze swoim kochankiem Adonisem. Kiedyś była tu świątynia Apollina, który w tej właśnie dolinie zakochał się w nimfie Dafne. Dzisiaj także jest tu świątynia i trochę też z historią miłosną się wiąże. Święta Paraskewa oślepiła się by w ten sposób uniknąć ożenku z mężczyzną, którego wybrali jej rodzice. W sumie wychodzi na to, że Dolina Tembi to dziwne miejsce gdzie bogowie i ludzie mocno utrudniają sobie bardzo proste sprawy… Wróćmy jednak do Paraskewy. Żeby odwiedzić dedykowaną jej cerkiew, wzniesioną w miejscu gdzie według tradycji żyłą (właściwie cerkiew wykuta jest w skale), należy przejść przez dość długi wąski most ...