J. Marecki, L. Rotter, Jak czytać wizerunki świętych. Leksykon atrybutów i symboli hagiograficznych, wyd. 2 poprawione, Wydawnictwo Universitas, Kraków 2013, ss. 906.
ISBN 97883-242-2320-6
wydanie 1, Universitas, Kraków 2009, ss. 849. ISBN 97883-242-0910-1
Publikacja jest leksykonem atrybutów świętych. Na każdym kroku spotykamy się z rzeźbami i zabytkami sztuki malarskiej, wyobrażających postacie biblijne, świętych, błogosławionych oraz osoby uznane za świątobliwe. Pełne ich są muzea, galerie sztuki, ulice, niekiedy nawet prywatne domy, kaplice przydrożne, a nade wszystko świątynie. Ze ścian kościołów spoglądają na nas z powagą liczne święte matrony, rycerze, władcy, kobiety i mężczyźni odziani w habity, powłóczyste szaty lub wręcz odarci z nich, poddawani najwymyślniejszym torturom lub pokutujący w niedostępnej samotni. W większości przypadków opatrzeni są przedmiotami, które na pierwszy rzut oka wydają się jedynie artystyczną częścią kompozycji. Wiele z tych przedstawień dla współczesnego człowieka stanowi zbiór niezrozumiałych elementów, czasem wręcz czysto dekoracyjnych – każdy jednak ma precyzyjnie określony przekaz – istotnym jest tylko to by go zrozumieć.
Leksykon niniejszy pomyślany został jako pomoc dla badaczy symboliki chrześcijańskiej, dla artystów, hagiografów oraz znawców duchowości chrześcijańskiej, a także do tych wszystkich, którzy, pragnąc zidentyfikować bezimiennych świętych spoglądających z obrazów, pociągnięci ich przykładem chcą osiągnąć bliskość Boga, czyli świętość.
Felieton Michała Rusinka (po wyd. 2)
Recenzja 1 wyd.
KATARZYNA KRZAK-WEISS (UAM, Poznań)
JÓZEF MARECKI, LUCYNA ROTTER, JAK CZYTAĆ WIZERUNKI ŚWIĘTYCH. LEKSYKON ATRYBUTÓW I SYMBOLI HAGIOGRAFICZNYCH, TAiWPN UNIVERSITAS, KRAKÓW 2009, 850 SS.; IL.
„Terminus”, R. XII (2010) z. 2 (23)
„[…] Najpierw, za sprawą bardzo rozbudowanego wstępu zatytułowanego Święci spoglądają z obrazów… Leksykon atrybutów i symboli hagiograficznych, autorzy recenzowanej pracy przybliżają czytelnikowi zagadnienie początków kultu świętych oraz objaśniają poszczególne etapy procesu wynoszenia na ołtarze, obowiązujące dawniej i we współczesnym Kościele. Najwięcej uwagi poświęcają zagadnieniu atrybutów, w przypadku których nie tylko zarysowują pokrótce ich historię, ale także dokonują klasyfikacji i to zarówno pod względem formalnym, jak i tematycznym. W pierwszej z tych kategorii wyróżniają zatem atrybuty uniwersalne (takie jak nimb, aureola; s. 15), ogólne (palma, wieniec, księga; s. 16) i indywidualne (związane ściśle z konkretną postacią; s. 16–17), natomiast w drugiej tworzą takich podgrup aż dwadzieścia, […]”
